พวกเราเป็นคนอีกคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่บ่อยๆเราเป็นคนขวยเขิน ไม่มีความมั่นอกมั่นใจ ธรรมดาแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากสหายแล้วก็คนที่อยู่รอบข้าง จนกระทั่งเราไม่ต้องการที่จะไปสถานศึกษาหรืออกนอกบ้าน แต่ว่าบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมที่สุดเนื่องจากครอบครัวมักจะต่อว่าต่อขานและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวนับเป็นเวลาหลายวันด้วยเหตุว่าแม่ไปเฝ้าตาที่เจ็บป่วยที่โรงพยาบาล พวกเราเริ่มมีความรู้สึกว่าไม่มีใครปรารถนาพวกเราเลย พอถึงช่วงปิดภาคเรียนพวกเราเริ่มมีอาการใจลอย ไม่ค่อยพูด มิได้สนใจคนรอบข้าง ทุกวันเราก็เล่นเพียงโทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานข้าว เราอยู่อย่างนั้นต่อเนื่องกันเป็นระยะเวลาที่นานๆ แม้กระนั้นเมื่อแม่มีความเห็นว่าพวกเราเริ่มแปรไป แม่ก็พูดว่าเราติดแม้กระนั้นโทรศัพท์ไม่สนใจการเล่าเรียนถึงได้ทึ่มอยู่แบบงี้ เรารู้สึกเสียใจมากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบใจพวกเราเลย เมื่อเปิดเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับเพื่อการเรียนมากมายแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนกระทั่งเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่ตรวจงานจนมีความรู้สึกว่าครบแล้ว แม้กระนั้นเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงแค่ข้อเดียวเมื่อครูถามคะแนนเราบอกคุณครูว่าได้1คะแนน เราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกคุณครูว่ารุนแรงก็ได้โดนคุณครูติว่า "เธอใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" เรารู้สึกเสียใจ จนถึงเกือบจะร้องแม้กระนั้นพวกเราก็เก็บอาการไว้เพื่อนฝูงก็พากันหัวเราะเรา หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่รู้จักควรจะทำอย่างไรกับชีวิต จนถึงปัจจุบัน
บทความจาก storyblogforyou (https://servicevip789.wixsite.com/%5Burl=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou)]storyblogforyou[/url]